Test potrójny

Czułość testu potrójnego szacowana jest na ok. 60-70% dla trisomii chromosomu 21 i ok. 80% dla wad cewy nerwowej. Ponieważ jest ona znacznie niższa w porównaniu z innymi przesiewowymi testami prenatalnymi, badanie to wykonuje się głównie u tych pacjentek, które nie zdążyły poddać się testom przesiewowym w kierunku chorób genetycznych w pierwszym trymestrze ciąży.

W przypadku uzyskania dodatniego wyniku testu potrójnego (wysokie ryzyko ww. aneuploidii lub wad cewy nerwowej), ciężarna zostaje skierowana na inwazyjne badania prenatalne, które rozstrzygają, czy dziecko jest obarczone konkretną wadą genetyczną. Testu potrójnego nie zaleca się również kobietom po 42. roku życia, z uwagi na duże ryzyko uzyskania fałszywie dodatniego wyniku.

Realizacja testu potrójnego

Test potrójny jest badaniem nieinwazyjnym, dzięki czemu nie stanowi żadnego zagrożenia ani dla matki, ani dla rozwijającego się w jej ciele dziecka. Próbkę do testu, którą jest kilka mililitrów krwi, pobiera się z żyły w zgięciu łokciowym tak samo jak do zwykłej morfologii. Do badania nie trzeba się przygotowywać w żaden szczególny sposób i może być przeprowadzone o dowolnej porze dnia, ponieważ pacjentka nie musi być na czczo.