Poronienie samoistne to jedno z najczęstszych, a zarazem najpoważniejszych ciążowych powikłań, którego chyba żadna z nas nie chciałaby doświadczyć. Co przyczynia się do samoistnych poronień? Jakie są ich objawy? Czy kobieta, która utraciła ciążę w sposób naturalny ma jeszcze szansę zostać szczęśliwą mamą?
Dotyczy nawet 15-20% wszystkich rozpoznanych ciąż i może być spowodowane wieloma czynnikami. Poronienie samoistne to jedno z najczęstszych, a zarazem najpoważniejszych ciążowych powikłań, którego chyba żadna z nas nie chciałaby doświadczyć. A jednak! Pomimo ogromnego postępu medycyny prenatalnej, którego jesteśmy świadkami w ostatnich latach, kobiecie nie zawsze udaje się donosić ciążę.
Dlaczego? Co przyczynia się do samoistnych poronień? Jakie są ich objawy? Czy kobieta, która utraciła ciążę w sposób naturalny ma jeszcze szansę zostać szczęśliwą mamą?
Kiedy mówimy o samoistnym poronieniu?
Poronienie samoistne to spontaniczna utrata ciąży przed 22. Tygodniem. Dochodzi do niej z przyczyn naturalnych, a więc bez wcześniejszej interwencji medycznej. Poronienia samoistne dzieli się na zupełne oraz niezupełne. Te pierwsze mają najczęściej miejsce we wczesnej ciąży, czyli do ok. 12. tygodnia. Statystycznie nawet 80% wszystkich poronień następuje właśnie na tym etapie ciąży. Jeśli kobieta straci ją później, to przeważnie mamy już do czynienia z poronieniem niezupełnym. Czym jedno różni się od drugiego? W pierwszym przypadku jajo płodowe zostaje wydalone w całości i żadne jego fragmenty nie pozostają w macicy. W drugim przypadku fragmenty jaja płodowego pozostają w macicy i trzeba ją z nich oczyścić. Robi się to albo farmakologicznie, albo poprzez wyłyżeczkowanie macicy.
Dlaczego dochodzi do samoistnego poronienia?
Do samoistnego poronienia może dojść z wielu powodów. Jednym z najczęstszych są wady genetyczne zarodka. Anomalie w chromosomach dziecka przyczyniają się do ok. 50–60% wszystkich poronień samoistnych. Posiada je ok. 50-80% zarodków utraconych w pierwszym trymestrze ciąży. W większości przypadków są to aberracje liczbowe. Ale jak to się mówi, każdy medal ma dwie strony. Nieprawidłowy kariotyp poronionego płodu oznacza bowiem, że kolejna ciąża ma szansę zakończyć się szczęśliwie. To dlatego, że anomalie tego typu z reguły nie są dziedziczne.
Wrodzone wady macicy stanowią kolejny bardzo istotny czynnik sprzyjający poronieniom samoistnym. Macica przegrodzona, dwu- lub jednorożna może stanowić przeszkodę w prawidłowej implantacji zarodka. Większym (prawie dwukrotnie) ryzykiem poronienia obarczone są również kobiety z mięśniakami macicy. Ciąża może zakończyć się również wskutek obecności przeciwciał antyfosfolipidowych. Wytwarzane przez organizm matki traktują płód jak ciało obce i próbują się go pozbyć. Czasem powodem nagłej utraty ciąży jest tocząca się w organizmie kobiety infekcja, zwłaszcza taka ze wzrostem temperatury ciała. Wśród zakażeń najbardziej sprzyjających poronieniom należy wymienić zakażenie toksopazmozą, chlamydią trachomatis czy różyczką. Wiele kobiet ma też problem z utrzymaniem ciąży z powodu niedoboru progesteronu. Jest to hormon odpowiedzialny za przygotowanie wyściółki macicy do przyjęcia zarodka, dlatego jeśli jego stężenie jest zbyt niskie, mogą pojawić się problemy z implantacją.
Zobacz też: Dlaczego zarodek nie rozwija się prawidłowo?
Po czym poznać poronienie samoistne?
Poronienie samoistne może przebiegać różnie w zależności od wieku ciąży. Generalnie im jest ona bardziej zaawansowana, tym gwałtowniejszy przebieg poronienia. Najczęściej towarzyszy mu ból podbrzusza oraz krwawienie lub plamienie z dróg rodnych. Jeśli łożysko nie odklei się całkowicie, to krwawienie może być bardzo obfite. Bywa też, że kobieta myli krwawienie występujące przy poronieniu ze spóźnioną miesiączką. Najczęściej zdarza się to, jeśli do poronienia doszło na bardzo wczesnym etapie ciąży. Ból z kolei ma najczęściej charakter napadowy i jest zlokalizowany w okolicy podbrzusza lub okolicy lędźwiowo-krzyżowej.
Poronienie samoistne – czy w ogóle warto się badać?
Zdecydowanie TAK! Nawet po jednym samoistnym poronieniu, warto poddać się odpowiedniej diagnostyce. Zawsze istnieje bowiem ryzyko, że dojdzie do kolejnych strat i poronienia będą miały charakter nawykowy. Wiedząc, dlaczego kobiecie nie udało się utrzymać pierwszej ciąży i wdrażając odpowiedni schemat leczenia, możemy zapobiec kolejnej stracie. No dobrze! Jakie zatem badania warto wykonać po samoistnym poronieniu?
Badanie genetyczne da odpowiedź
W pierwszej kolejności warto wykonać na pewno badania genetyczne na materiale z poronienia. Po drugie oboje partnerzy powinni też sprawdzić swój kariotyp i skonsultować wynik z lekarzem genetykiem. Po poronieniu każda kobieta powinna wykonać również badanie USG, które oceni budowę jej narządów rodnych oraz badania hormonalne i immunologiczne.
Jedną z najlepiej rozpoznanych przyczyn poronień nawracających jest wrodzona trombofilia. To mająca podłoże genetyczne skłonność organizmu do tworzenia się zakrzepów w żyłach i tętnicach. Wynika ona z defektu trzech mechanizmów kontrolujących proces krzepnięcia krwi. Są nimi hamowanie syntezy trombiny, inaktywacja czynnika V oraz rozpad włóknika. Nierozpoznana i nieleczona trombofilia może prowadzić do zakrzepicy żylnej, zatorowości tętniczej, nawracających poronień, ciężkiej postaci stanu przedrzucawkowego, zespołu HELLP, zawałów wątroby, małopłytkowości, wewnątrzmacicznego ograniczenia wzrostu płodu i wielu innych, równie ciężkich powikłań. Po poronieniu warto więc poddać się diagnostyce w jej kierunku. Polega ona na wykryciu mutacji w genach odpowiedzialnych za procesy krzepnięcia.
Poronienie samoistne – jakie są szanse na kolejną ciążę?
Większość kobiet po jednym poronieniu samoistnym w niedługim czasie ponownie zachodzi w ciążę i wydaje na świat zdrowe potomstwo. Szanse na to wynoszą prawie 90%! Warto jednak, aby kobieta już na tym etapie poddała się badaniom, które wykażą, co mogło być przyczyną nagłej utraty ciąży. Wiedząc, dlaczego nie udało się jej donosić, zwiększy swoje szanse na donoszenie kolejnej.
Warto przeczytać: Poronienia – dramat, któremu można zapobiec
