Dla wielu par jedyną nadzieją na posiadanie potomstwa jest zapłodnienie pozaustrojowe. Oto najważniejsze informacje na temat in vitro. Dowiedz się , jak krok po kroku przebiega cały proces.
Obecnie aż 15% par na świecie ma problem z zajściem w ciążę. Dla wielu z nich jedyną nadzieją na posiadanie potomstwa jest zapłodnienie pozaustrojowe, czyli in vitro. Dzięki dostępowi do metod wspomaganego rozrodu niepłodne pary mogą spełnić swoje marzenie o dziecku.
W naszym artykule zebraliśmy najważniejsze informacje na temat zapłodnienia pozaustrojowego. Omówiliśmy również, jak krok po kroku przebiega cały proces. Zapraszamy do lektury!
Pozyskanie komórek jajowych
Procedura in vitro składa się zasadniczo z trzech etapów – stymulacji hormonalnej, pobrania komórek jajowych i ich zapłodnienia w warunkach laboratoryjnych oraz transferu zarodka do jamy macicy. Podczas stymulacji kobieta otrzymuje specjalne zastrzyki hormonalne, które mają spowodować wzrost odpowiedniej liczby dojrzałych pęcherzyków jajnikowych. Następnie komórki są pobierana od kobiety poprzez nakłucie jajnika. Zabieg ten nazywamy punkcją jajników.
Czytaj też: Stymulacja owulacji – Co to jest stymulacja hormonalna jajników?
Połączenie komórki jajowej z plemnikiem
Wygląda to tak samo jak podczas naturalnego zapłodnienia, z tą jednak różnicą, że przy in vitro wszystko odbywa się w warunkach laboratoryjnych. Sam proces zapłodnienia pozaustrojowego można przeprowadzić wieloma metodami. Obecnie jedną z najczęściej stosowanych technik zapłodnienia pozaustrojowego, dającą najlepsze efekty jest metoda IMSI (ang. Intracytoplasmic Morphologically Selected Sperm Injection), która polega na docytoplazmatycznej iniekcji odpowiednio wyselekcjonowanych (najlepszych pod względem jakości) plemników.
Gdy plemnik zostanie już wybrany, umieszcza się go we wnętrzu komórki jajowej przy pomocy tzw. mikromanipulatora. Tym sposobem dwie gamety – męski plemnik i żeńska komórka jajowa – łączą się ze sobą, dając nowe życie. Zarodek jest następnie umieszczany w specjalnym inkubatorze, który ma odtwarzać warunki zbliżone do naturalnych i w nim dojrzewa przez kolejne 2-3 dni (czasem hodowla trwa do 5 lub 6 doby). Wszystko odbywa się oczywiście pod czujnym okiem embriologa, którzy obserwuje, czy zarodek wygląda i dzieli się prawidłowo. Jeśli embriolog uzna, że wszystko jest w porządku, zarodek jest transferowany (przenoszony) do jamy macicy.
Bliżej natury
Koleją z metod rozrodu wspomaganego medycznie jest AneVivo. Tę bez wątpienia nowatorską metodę zapłodnienia opracowała szwajcarska firma biotechnologiczna Anecova. Sam proces zapłodnienia odbywa się tutaj w ciele kobiety, jest bardziej zbliżony do naturalnego. Organizm matki ma bezpośredni kontakt z organizmem dziecka od najwcześniejszych etapów jego życia, a czas kiedy zarodek przebywa poza organizmem mamy jest skrócony do minimum. Macica sama dostosowuje się do obecności zarodka, tak samo jak ma to miejsce w naturalnym zapłodnieniu. Wszystko za sprawą maleńkiej, silikonowej kapsułki o długości 1 cm i szerokości 1 mm, w której umieszcza się komórki jajowe oraz plemniki. Kapsułkę wkłada się następnie do macicy pacjentki, gdzie w naturalny sposób dochodzi do zapłodnienia. Jest ona wyposażona w tysiące mikrodziurek, przez które przenikają substancje odżywcze. Po upływie doby kapsułka jest wyciągana, a w ciągu kolejnych 2-4 dni zarodek wraca do macicy.
Zobacz też: Została mamą dzięki Anevivo!
Transfer zarodka do macicy
Zarodek wprowadza się do macicy za pomocą miękkiego, bardzo cienkiego cewnika. Macica jest wcześniej odpowiednio przygotowywana, by zarodek bez problemu mógł się w niej zagnieździć. W tym celu kobieta jeszcze przed transferem przyjmuje odpowiednie leki.
Wskazania do in vitro
Jak już wspomnieliśmy, problemy z poczęciem dziecka dotyczą 15% par na świecie. Według Światowej Organizacji Zdrowia o niepłodności możemy mówić wtedy, gdy po 12 miesiącach regularnego współżycia (3-4 razy w tygodniu) bez stosowania żadnych środków antykoncepcyjnych, nie udaje się uzyskać ciąży. Wówczas po przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu medycznego i wykonaniu szeregu badań (hormonalnych, infekcyjnych, immunologicznych, genetycznych czy badaniu nasienia u mężczyzny) lekarz podejmuje decyzje o dalszym postępowaniu. In vitro zawsze proponowane jest oczywiście na końcu, gdy wszystkie inne możliwości leczenia niepłodnej pary, nie przynoszą rezultatu. Zapłodnienie pozaustrojowe zaleca się w szczególności:
- Kobietom z ciężką postacią endometriozy,
- Kobietom z obustronnym pooperacyjnym brakiem jajowodów lub pozapalną niedrożnością jajowodów,
- Kobietom, u których stwierdzono wczesną menopauzę/wczesne wygaśnięcie funkcji jajników (jest to wskazanie do dawstwa oocytów),
- Kobietom z obniżoną rezerwą jajnikową w młodym wieku,
- Kobietom z zaburzeniami hormonalnymi, w tym z zespołem policystycznych jajników,
- Kobietom z niepłodnością idiopatyczną (przyczyna niepłodności niemożliwa do ustalenia).
W przypadku mężczyzn wskazaniem do in vitro będą przede wszystkim złe parametry nasienia – zbyt mała liczba plemników w nasieniu, zbyt niska ich ruchliwość, nieprawidłowości w budowie lub też całkowity brak plemników w nasieniu (będzie to wskazanie do skorzystania z nasienia dawcy). Stan ten może być spowodowany wieloma czynnikami, np. uszkodzeniem lub chorobami jąder.
In vitro z komórką dawcy/ dawczyni
Nie możesz wykorzystać własnych komórek rozrodczych? Skorzystaj z komórek dawców. Niektóre pary nie mogą uzyskać ciąży z powodu braku prawidłowych komórek rozrodczych u któregoś z partnerów. W takim przypadku para może zaadoptować komórki rozrodcze (plemniki lub komórki jajowe) pobrane od anonimowych dawców. Może też zdecydować się na adopcje zarodka, jeśli problem niepłodności dotyczy obojga partnerów i w związku z tym żadna ze stron nie może wykorzystać swoich komórek.
