Najczęstszym wskazaniem do przeprowadzenia biopsji gruboigłowej jest obecność wyczuwalnego palpacyjnie lub widocznego w badaniach obrazowych tj.: USG piersi i mammografia guza piersi. Większość zmian w piersiach, wykrytych w badaniach obrazowych, nie posiada wszystkich typowych cech zmiany łagodnej lub złośliwej, dlatego konieczna jest dalsza diagnostyka w badaniu histopatologicznym. Biopsję gruboigłową wykonuje się, by wykluczyć obecność nowotworu lub określić stopień jego zaawansowania. Oznaczenie zmiany w piersi igłą lokalizacyjną pod kontrolą mammografii lub ultrasonografii jest bardzo czułym narzędziem diagnostycznym. Dzięki temu kobiety, u których wykryto niepokojące zmiany w piersi mogą uniknąć obciążającego zabiegu otwartej biopsji chirurgicznej.

Biopsja gruboigłowa najczęściej wykorzystywana jest w diagnostyce raka piersi. Badanie to można jednak wykonać także w przypadku podejrzenia guza tarczycy, guza wątroby, nowotworu płuc, raka prostaty, nowotworu kości czy raka węzłów chłonnych. W diagnostyce tych chorób jest ono wykonywane niemal równie często, jak w przypadku raka piersi.

Badanie polega na pobraniu fragmentu gruczołu piersiowego przy pomocy igły o odpowiedniej grubości pod kontrolą USG w znieczuleniu miejscowym. Pozyskana w ten sposób tkanka przekazywana jest do dalszego badania histopatologicznego. Biopsja gruboigłowa najczęściej wykonywana jest, gdy biopsja cienkoigłowa nie daje możliwości określenia charakteru zmian i pewności postawienia właściwej diagnozy.

Biopsja gruboigłowa stanowi metodę z wyboru w diagnostyce zmian ogniskowych w piersi i ma kluczowe znaczenie w planowaniu leczenia nowotworów piersi. To właśnie to badanie pozwala określić, czy zmiana ma charakter łagodny czy złośliwy. Dzięki temu już we wczesnym stadium nowotworu możemy dobrać odpowiednią i skuteczną terapię. Tak szybkie działanie zdecydowanie zwiększa szanse pacjentki na pokonanie choroby oraz długie i szczęśliwe życie.

Biopsja gruboigłowa przeprowadzana jest w warunkach ambulatoryjnych i trwa ok. 30 minut. Odbywa się w pozycji leżącej, na plecach lub na boku, w zależności od miejsca, z którego mają zostać pobrane wycinki. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, pod kontrolą USG. Fragmenty gruczołu piersiowego pobiera się najczęściej przy pomocy igły o kalibrze 14 GA. W trakcie biopsji gruboigłowej pozyskiwanych jest od 3 do 6 cienkich wycinków tkankowych o długości od 1,5 do 2 cm. Przed wprowadzeniem igły chirurg wykonuje niewielkie nacięcie w skórze, po zagojeniu zupełnie niewidoczne. Aby ułatwić obróbkę techniczną pobranych wycinków, zostają one jeszcze odpowiednio podbarwione. Następnie są krojone, umieszczane w bloczkach parafinowych i w takiej formie trafiają do patomorfologa, który bada je pod mikroskopem. Wynik badania dostępny jest zazwyczaj w ciągu 14 dni.

Biopsja gruboigłowa pod kontrolną USG jest wykonywana najczęściej. Badanie to może być jednak wykonywane także pod kontrolą innego badania obrazowego, takiego jak mammografia czy rezonans magnetyczny. Może ona także zostać wykonana z wykorzystaniem rotacyjnego systemu próżniowego. Metoda ta polega na wprowadzeniu pod skórę igły zawierającej system próżniowy, który zasysa badaną tkankę. Metodę tę stosuję się jedynie w przypadku wykrycia niewielkich guzków, maksymalnie dwucentymetrowych. Dzięki niej możliwe jest nawet pobranie całości nieprawidłowej tkanki.

Na wykonanie biopsji gruboigłowej zawsze kieruje lekarz. Podczas wizyty poprzedzającej zabieg wytłumaczy on pacjentce, czym dokładnie jest to badanie, jak przebiega krok po kroku i jak pacjentka będzie się czuła po nim. Odpowie on także na wszystkie pytania pacjentki, tak aby nie stresowała się przed badaniem.

Na pięć dni przed zabiegiem pacjentka powinna odstawić leki przeciwzakrzepowe oraz wszelkie niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak popularny ibuprofen czy pyralgina. Na konsultacji przed zabiegiem należy poinformować lekarza, jakie dokładnie leki stosujemy.

Przed biopsją gruboigłową Pacjentka powinna wykonać badania laboratoryjne. Zostanie ona na nie skierowana przez lekarza, który dokładnie wytłumaczy, jakim testom należy się poddać przed biopsją gruboigłową. Zazwyczaj konieczne jest wykonanie morfologii krwi oraz oznaczenie jej grupy, jeśli nie była wcześniej oznaczana. Ponieważ przeciwskazaniem do biopsji gruboigłowej są wszelkie zaburzenia krzepnięcia, w tym małopłytkowość, INR > 1,4, wydłużenie czasu protrombinowego powyżej 16 sek., przed biopsją gruboigłową kobieta powinna oznaczyć również wskaźnik INR, czyli tzw. czas protrombinowy. Lekarze kierują pacjentki także na zbadanie stężenia hemoglobiny oraz hematokryt. Zalecane jest także sprawdzenie odporności pacjentki na wirusowe zapalenie wątroby typu B i C oraz wykonanie USG piersi.

Chociaż biopsja gruboigłowa jest badaniem bezpiecznym, to pacjentka powinna po nim nieco odpocząć. Przez kilka dni nie zaleca się jej wysiłku fizycznego oraz dźwigania. Przez 48 godzin nie należy także przyjmować leków wpływających na krzepliwość krwi oraz preparatów zawierających kwas acetylosalicylowy.

Powikłania po biopsji gruboigłowej piersi

Biopsja gruboigłowa jest badaniem inwazyjnym, dlatego może się wiązać z powikłaniami. Większość z nich nie jest jednak poważna i ustępuje po kilku dniach. Do kilku dni po zabiegu może utrzymywać się niewielki ból piersi w miejscu wprowadzenia igły. Innym powikłaniem może być zasinienie, zaczerwienienie lub nawet krwiak w okolicy, z której pobrano wycinki. Krwiak jest zdecydowanie najpoważniejszym powikłaniem. Warto skonsultować go z lekarzem, ponieważ konieczne może być jego chirurgiczne usunięcie.

Mimo ryzyka wystąpienia wyżej wymienionych powikłań biopsja gruboigłowa jest bardzo bezpiecznym, precyzyjnym i wiarygodnym badaniem. Nasze pacjentki są przed nią często bardzo zestresowane. Nerwy i stres są jednak całkowicie niepotrzebne. Podczas badania nic nam nie grozi, a dzięki niemu możemy otrzymać dokładną diagnozę i dobrać właściwą formę terapii.

Biopsja gruboigłowa od cienkoigłowej różni się nie tylko grubością igły. Oba badania co prawda wykonuje się tak samo, ale to biopsja gruboigłowa jest dużo bardziej precyzyjna. Podczas biopsji cienkoigłowej możemy pobrać jedynie niewielką ilość tkanki. Jest to co prawda mniej inwazyjne, ale także mniej użyteczne.

Dzięki biopsji cienkoigłowej możliwe jest wykrycie nowotworu, ale nie jego charakteru. Jeśli więc choroba zostanie zdiagnozowana, to konieczne będzie wykonanie kolejnych badań. Podczas biopsji cienkoigłowej niemożliwe jest również wykrycie chłoniaków, mięsaków i czerniaków.